Lieve Thomas,
Soms weet je niet hoe je moet beginnen met schrijven omdat de woorden door je hoofd heen rollen en zinnen dringen om voorrang. Ik heb je ook zóveel te vertellen. Het was zo bijzonder gisteren en ik wil te veel benoemen. Een jaar na jouw bijzondere droomwedstrijd is er opnieuw een memorabele wedstrijd gespeeld op de Westmaat. Een wedstrijd die jouw naam heeft gedragen. De Thomas van de Groep Memorial.
We zijn alweer een jaar verder. Het eerste jaar zonder Thomas is voorbij. Voor ons gevoel was het gisteren, voor ons gevoel was het een ander leven, lang geleden. Er is veel gebeurd. Zonder Thomas hebben wij ons leven anders moeten invullen. En we doen iedere dag ons best om dat zo goed mogelijk te doen. Natuurlijk hebben we alle vier veel verdriet en stromen de nodige tranen, maar we gaan door. Thomas was de laatste om bij de pakken neer te gaan zitten, hij leerde ons om positief te blijven en te genieten van wat wél kan.
We zijn bijna een jaar verder. 28 december komt er aan. Een datum die diep in mijn hart gekerfd staat. En terwijl ik helemaal niet van het terugblikken ben ontkom ik er in deze maand niet aan en ben ik daar veel mee bezig. We hebben Thomas al bijna een jaar moeten loslaten en hoe zwaar dat ook is, we redden het behoorlijk, ieder op zijn of haar eigen manier.
Lees verder
Met deze foto begon het allemaal in september 2008. De eerste foto die ik op de blog plaatste. Deze foto was altijd in beeld en stond links boven op de website. Ik heb deze foto nooit kunnen weghalen, terwijl Thomas toch echt veranderde, echt groeide en ouder werd, maar ook vermagerde en kaal werd, aftakelde. Deze foto stond voor mij als baken van hoop, waarbij ik kon verlangen naar een gezond kind. Zo zou het voor mij weer moeten worden. Ik keek eigenlijk altijd wel even naar deze foto bij het openen van de blog.
Lees verder
Het TL-licht brandt schel en onpersoonlijk. Er staat een vergadertafel met wel dertig stoelen er omheen. Voorzichtig schuifelen wij als eersten de kamer binnen. De zaalarts had even daarvoor op de gang gevraagd of we iets wilden drinken. ‘Koffie of thee?’ Ik heb totaal geen dorst, de hele dag in het ziekenhuis drink je koffie en we hadden zojuist gegeten en gedronken aan het tafeltje op F8Noord. ‘Doe maar water’, zeg ik intuïtief. We worden niet voor niets door de zaalarts en oncoloog uitgenodigd voor een gesprek op vrijdagavond. Wat krijgen we te horen? Waarschijnlijk nieuws waarbij een slok water van pas komt. Wie weet zijn er nog vragen te stellen, denk ik nog, en hoe doe je dat met een brok in je keel.
Lees verder
